Waarom hebben we moeite met corrigeren (oftewel het bijsturen) en kiezen we liever voor negeren en afleiden?
Is dit daadwerkelijk beter? Of doen we het zo omdat we er zelf moeite mee hebben om grenzen aan te geven?
We leven in een tijd waarin ‘nee’ zeggen niet meer gewenst is. Gezond verstand wordt afgedaan als mishandeling.
Een tijd waarin we constant moeten overleggen, onderhandelen en waar we bij problemen de andere kant opkijken of van onderwerp wisselen (afleiden).
Dit geldt zowel voor de opvoeding van honden als kinderen.
We voegen bij deze ‘moderne opvoeding’ woorden toe als: liefdevol, gevoelig en positief.
Hierdoor voelen we ons goed over onszelf.
Maar is dit niet vrij egoïstisch?
We kiezen voor de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand.
We ontlopen onze verantwoordelijkheid en gaan ongemakkelijkheden uit de weg.
Wij werken dagelijks met baasjes die hun hond alles geven wat ze ‘willen’. Aaien de hele dag, geven de hond niet of nauwelijks regels, laten de hond overal snuffelen waar hij wil, slaapt lekker bij de baas in bed.
En waarom? Omdat dit echt is waar de hond behoefte aan heeft? Of omdat de baas dit een prettig gevoel geeft?
De beste vriend en speelkameraad zijn, voelt goed voor jou als baas zijnde. Maar waar je hond (en kind) écht behoefte aan heeft is gezien worden voor wie hij is en wat HIJ nodig heeft.
Hij heeft het nodig om eerlijke sturing, duidelijkheid en feedback van jou te krijgen.
Want zij zijn degene die anders uiteindelijk lijden onder jouw falen.
Pak jezelf bij elkaar en kom op voor degene die je zo lief hebt! Voed je hond op zodat hij later zelfverzekerd en met een goede basis door het leven kan gaan.
Ik weet zeker dat je het kunt… en geloof me, wanneer het je lukt, dan voel je je pas écht goed!