Ongezonde relaties… Je kunt je er vast iets bij voorstellen. We kennen allemaal de verhalen van de stalkende partner, kinderen die tot in den treuren verwend worden omdat ouders geen grenzen kunnen stellen, mannen of vrouwen die hun partner overladen met cadeaus zonder dat het nog maar ergens op slaat, ouders die hun kinderen zelfs nog op een volwassen leeftijd achtervolgen om controle te behouden of omdat ze wantrouwend zijn en zo nog veel meer variaties…
Deze ‘waanzin’ komt in de meeste gevallen voort vanuit een intense liefde, een angst om verlaten te worden, een jeugdtrauma of de angst om de controle te verliezen.
Meer dan eens niet slecht bedoeld maar het helpt niet om zelf te groeien of de ander te laten zijn wie hij of zij is.
Wanneer ik kijk naar de relaties tussen eigenaren en honden dan zie ik meer dan eens dezelfde soort ongezonde relatie.
Relaties waarbij de emoties van een eigenaar geprojecteerd worden op een hond waardoor de hond niet meer volledig gezien wordt voor wie hij is en dus ook niet krijgt wat hij nodig heeft.
Ook worden gedachten van de eigenaar als waarheid aangenomen: “mijn hond vindt dit of dat…” Terwijl dat in werkelijkheid vaak helemaal niet zo is maar slechts het idee van de eigenaar.
Voorbeeld:
Tijdens de opleidingen, workshops en bootcamps die ik geef, verblijven alle honden tijdens het theoriegedeelte in ons verwarmde (of in de zomer gekoelde) slaapverblijf. Ze hebben daar een heerlijk eigen plekje waardoor we zelden een hond hebben meegemaakt die niet relaxed lag te slapen.
Toch kan het voorkomen dat een eigenaar hier moeite mee heeft.
Als ik dan even doorvraag dan is het antwoord dat de hond het écht niet leuk vindt om achter gelaten te worden of in een bench te zitten.
Als een eigenaar dan toch doorzet en de hond in de bench doet dan krijgt hij of zij een bevestiging van dat de hond het er niet mee eens is. De hond blaft, piept en wil eruit.
Wij stellen dan voor om de hond bij onze medewerkers in de kantine in de bench te doen zodat hij beter begeleid kan worden en we hem kunnen helpen indien nodig.
Vrijwel in alle gevallen wanneer een eigenaar uit zicht is, is de hond helemaal oké en gaat hij lekker slapen. Ongeacht wie er dan nog bij is of dat wij even de ruimte uit lopen.
Wanneer ik dit bij de eigenaar aangeef is de eerste reactie altijd verbazing. Hoe kan het nou dat de hond het ineens wel kan?
De tweede stap volgt dan al snel:
De eigenaar stelt voor om het de volgende dag toch in het slaapverblijf te proberen. En wat blijkt? Het lukt! De hond gaat rustig liggen en de eigenaar is trots.
Waar ligt het in dit geval aan? Aan de hond die werkelijk niet achter gelaten kon worden? Of komt het omdat een eigenaar dingen ziet die er wellicht niet zijn en zijn eigen emoties en gedachten op de hond loslaat, er vanuit gaande dat de hond zich net zo voelt en denkt als hijzelf en hier vervolgens op reageert?
Natuurlijk is het het laatste…
Hoe mooi is het als jij als eigenaar van je allerliefste vriend leert hoe hij in elkaar steekt zodat je hem kan geven wat hij nodig heeft.
Dat je soms even pas op de plaats moet maken zodat je kan voelen welke emotie en gedachte er bij jou hoort en dit bij jezelf kan laten.
En dat je vooral leert zien en respecteren wie je hond is, met zijn eigen behoeften en psychologie.
Mogen zijn en gezien worden voor je bent, laat dat het streven zijn voor zowel jou en jouw hond zonder verwarring onderling 
